І прыгадваючы пра камп’ютарны набор, я традыцыйна распавядаю пра свой прыход у рэдакцыю раёнкі 6-га лютага 2001-га года ў якасці журналіста. І на той момант, апрача камп’ютара для вёрсткі, быў толькі маленькі для набору. Адзін на ўсіх. І працавала за ім адпаведна аператар набору Ірына Калмакова. А журналісты альбо дыктавалі ёй тэксты, альбо яна набірала з напісанага.
І гэта ж трэба, каб той маленькі камп’ютарчык з маленькім маніторчыкам, чорна-белы, гэтак захаваўся ў памяці. Мабыць, таму, што затым яго перадалі мне. І менавіта на ім я пачала асвойваць самастойны набор.
Затым быў камп’ютар трохі лепшы, але таксама не новы. Бо па даўнейшай завядзёнцы, камусьці, больш значнаму, набывалі новы, а былы ва ўжытку перадавалі наступнаму. І толькі праз некалькі гадоў мне якімсьці цудам дастаўся зусім новы камп’ютар! І да таго часу я ўжо змагла набыць свой.
І вось тут з наборам я развярнулася! 🙂 Паколькі пісала заўсёды шмат матэрыялаў. Калі ж па прапанове тагачаснага рэдактара Аляксандра Бушэнкі распачала праект «Куточак Чэрвеньшчыны», вось тут і спатрэбілася развіваць хуткасць набору.
Як?! Ды пастаяннымі, так бы мовіць, трэніроўкамі, сябры! Выключна трэніроўкамі! У гэтым праекце мы разам з фотакарэспандэнтам Эмай Мікульскай распавядалі пра аддаленыя вёсачкі Чэрвеньшчыны і іх жыхароў. Пра кожную атрымліваўся мастацкі аповед вялікага аб’ёму, таму друкаваўся ён з працягам у некалькіх нумарах газеты.
А рэдактар хацеў адразу бачыць увесь матэрыял. На той час я спачатку, як і ўсе мы, пісала яго на паперы. А затым, давёўшы да ладу, садзілася набіраць. У сярэднім – 20 старонак. За некалькі гадзін. 🙂 Таму той, хто зараз назірае, як я штосьці набіраю, заўсёды дужа дзівіцца з хуткасці. Неблагі, скажу я вам, навык.
Што ж тычыцца ўласна Дня камп’ютарнага набору, дык упершыню яго адзначылі ў Малайзіі 10 гадоў таму, у 2011-ым, у гонар Малазійскага конкурсу па хуткасным наборы тэксту. Дык вось вопытны карыстальнік звычайна робіць на клавіятуры камп’ютара альбо ноўта 200-400 удараў у хвіліну! І гэта толькі сярэдняя хуткасць! У некаторых яна вышэйшая…
І вось так сядзім мы сёння за сталом, на канапе, на падлозе… Хто дзе прывык… Набіраем-набіраем-набіраем… І адчуваем, што Зямля паціху круціцца… І здаецца, што апошнім часам не так ужо і паціху, а даволі адчувальна. Мяркуючы па тым, як пралятаюць дні… І прыгадваем пра маятнік Фуко.
А гэты самы Жан Фуко менавіта 8-га студзеня 1851 года (170 гадоў таму) атрымаў доказ, што Зямля круціцца, ставячы вопыты з апаратам, сканструяваным уласнаручна. Таму сёння і адзначаецца Дзень кручэння Зямлі.
Будзем спадзявацца, што яно не настолькі хуткае, каб з ванны выплюхнулася вада з пенай?! Жартую, вядома ж! А пасля працоўнага дня так прыемна даць туды нырца, праўда? Улічваючы, што і нагода добрая, бо сёння адзначаецца Дзень ванны з пенай.
Памятаю, што ў маім дзяцінстве асаблівай разнастайнасці мыйных сродкаў не было. Набывалі ў аптэцы хвойны экстракт для ванны. І тое ён там быў не заўсёды! Савецкі дэфіцыт! Памятаеце такое?! Затое калі атрымалася набыць…
Я вельмі любіла падстаўляць каўпачок з налітым туды экстрактам пад струмень вады. І атрымлівалася такая цудоўная пена з хвойным водарам! М-м-м-м-м-м! Зараз такі выбар сродкаў і пахаў… Але той, дзіцячы, беражліва захоўваецца ў памяці.
Калі хочаце расслабіцца ў ванне з пенай увечары, выбірайце сродкі з экстрактам рамонку, ліпы, эфірным маслам лаванды, какавы… Рэла-а-а-а-кс! 🙂
І яшчэ лежачы ў ванне, узгадваем пра сённяшні ж Дзень абароны скуры ўзімку. І клапоцімся пра сябе, любімых! Тым больш, што ў большасці з нас усё ж наперадзе субота і нядзеля – дні непрацоўныя. Так што ў пятніцу ўвечары можна і расслабіцца… І на сябе вольны час патраціць. З карысцю.
