Была звычайная вясновая раніца. Цёплае, ласкавае сонейка пяшчотна і асцярожна кранула мыску Рафіка залатымі праменьчыкамі. Калі ён адкрыў вочы, дом яшчэ спаў, таму, будучы паслухмяным сабакам, моўчкі пайшоў па сваіх справах.
Праз некаторы час прачнуліся гаспадары. Рафік тут жа са звонкім, радасным гаўканнем панёсся на кухню: у надзеі сустрэцца з роднымі і атрымаць смачны сняданак.
У талерцы шчанюка ляжала смачная мясістая курыная нага. Здавалася, нішто не прадвяшчала дрэннага, але раптам людзі пачалі мітусіцца. Яны бегалі, крычалі, лаяліся адзін з адным. Затым чамусьці зніклі ўсе рэчы сабачкі: сподак, латок, нават любімая грызушка. Рафік быў у здзіўленні: «Куды ўсё дзелася?», але ўсё ж давяраў: гаспадары добрыя.
Потым, дзверы кватэры адчыніліся і прагучала добра знаёмая сабаку фраза: «Рафік, да мяне!». О, які ён быў шчаслівы. «Ура, зараз пойдзем шпацыраваць», – уявіў сабака. Зусім хутка яны былі на вуліцы. І тут гаспадар падыйшоў да машыны. Гэта стала вялікай нечаканасцю для шчанюка: «Ого, – падумаў ён, – вельмі дзіўна, звычайна раніцай я вяду Гену ў наш скверык, няўжо мы паедзем на дачу?!»
Калі матор завёўся, радасці гадаванца не было мяжы. Сёння ён нарэшце зможа ўдосталь павесяліцца на лузе, папесціцца на маладой, зялёнай траўцы і пазабаўляцца, палюючы на розных кузурак.
Пакуль Рафік лунаў у сваіх марах, прадстаўляючы сённяшні цудоўны дзень, аўтамабіль раптам спыніўся. На здзіўленне, гаспадары не выйшлі, затое у фортку паляцеў апетытны кавалачак ялавічыны, яго суправадзіла каманда «узяць!», якую сабака не змог не выканаць. Ён пабег і знайшоў смачнінку, якая чамусьці паляцела вельмі далёка. Прыйшлося прыкласці нямала намаганняў, каб выканаць заданне. На жаль, так было задумана.
Шчанюк нічога не падазраваў і з задаволеным выглядам вярнуўся на месца «старту». Толькі цяпер Рафік зразумеў, што ён зусім не на роднай дачы, а ў нейкім незнаёмым месцы. «Ой, а дзе гэта я? – Падумаў сабака, – дзе наша машына? А, напэўна, пабег не ў той бок».
Агледзеўшыся, гадаванец ўбачыў, што пераблытаць дарогу не мог, таму што ў акрузе больш няма ні воднай праезнай часткі. Тысяча думак наведвала галаву Рафіка: «Дзе ж усе? Ау! Не, яны не маглі мяне кінуць, напэўна, я ўсё ж такі, нешта пераблытаў». У разгубленасці, шчанюк пачаў нюхаць зямлю, шукаць хоць нейкія сляды, спрабаваў бегчы наперад, але ўсё дарэмна. Міма праязджалі чужыя машыны, і кожную ён з надзеяй вітаў сваім маленькім хвосцікам.
Прайшло ўжо больш двух гадзін, але сабака так і не сыйшоў з гэтага злашчаснага месца, працягваючы даследаваць астылы асфальт. Час набліжаўся да вечара. Рафіку станавілася вельмі холадна і сумна, а ў дадатак, хацелася есці. Цэлая куча пытанняў ўзнікала ў сабакі, у гэтыя моманты перад ім паўставалі карціны з яго ранейшага шчаслівага жыцця. Успомніў Рафік і тое, як яго падарылі маленькай дзяўчынцы Мар'яшы, яна была невыказна рада новаму сябру.
Шчанюк не разумеў, што адбылося. З кожнай секундай надзея на вяртанне дадому станавілася ўсё менш, але ён працягваў любіць ўсёй душой сваіх гаспадароў. Сабаку было настолькі дрэнна, што стрымаць слёз ужо было не магчыма.
Скавытанне станавілася ўсё гучней і гучней, аднак ні адзін чалавек, які праходзіў міма, не звяртаў увагі на небараку. Здавалася, яго ўжо ніхто не пачуе, але раптам на кліч аб дапамозе прыбеглі два дварнякі. Задыханыя, яны спыніліся на дарозе побач з Рафікам. Ім было без розніцы, хто гэта, галоўнае, на дадзены момант – даведацца, што адбылося.
Калі шчанюк «распавёў» новым знаёмым пра здарэнне, тыя адразу ж увайшлі ў яго становішча і прапанавалі пайсці разам з імі. Рафік адмовіўся, і яны зразумелі, што адзіным слушным рашэннем будзе застацца з новым сябрам.
Пакуль сабачкі спрабавалі ўсё ж такі знайсці след гаспадароў Рафіка, людзі пачалі вяртацца дадому з працы. Цяпер кожная машына, якая ехала міма нашых герояў, была вымушаная прытармажваць і аб'язджаць, што вельмі раздражняла кіроўцаў.
Як толькі чарговы аўтамабіль набліжаўся да жывёл, то пачынаў сігналіць, па меры набліжэння гук павялічваўся, але яны нават не рухаліся з месца. Гэта пачало прыцягваць увагу прахожых, усё азіраліся і ўскрыквалі: «Ой, ён жа іх зараз задушыць!».
Калі надзеі ўнюхаць след зніклі, Рафік і кампанія вырашылі «дагаўкацца» да гаспадароў. На іх брэх прыбегла яшчэ трое дваровых сабак, якія таксама пачалі дапамагаць суродзічам. Цяпер шчанюк зразумеў, што ён не адзін, а гэта самае галоўнае, бо ў цяжкую хвіліну вельмі важна, каб хоць нехта быў побач. Падтрымка патрэбная ўсім і абсалютна не важна чалавек ты ці жывёла.
На жаль, усе сабачыя намаганні не ўвянчаліся поспехам. Пасля гэтага ад двух новых сяброў Рафіка і след прастыў. Нават тыя, хто застаўся, паверылі, што яны кінулі сябра, аднак гэта не так. У сабак здрадзіць сабе падобнаму, ды і наогул камусьці – здрадзіць самому сабе.
Літаральна праз хвілін дзесяць дварнякі вярнуліся, але не адны: з імі быў важак зграі – Мустанг. Пасля яго прыходу кожнаму стала зразумела, што гэта ніхто іншы як павадыр. Ён хутка паставіў «натоўп» сваякоў на месца і, нарэшце, прымусіў сысці з праезнай часткі.
Затым, зразумеўшы сутнасць справы, гучна-гучна гаўкнуў тры разы. Мустанг зрабіў гэта не проста так, ён ведаў, што яго гаспадар Іванавіч ідзе ўслед за ім. І сабака не памыліўся. «Ну, Мустанг, што здарылася?», – ласкава спытаў мужчына, гадоў шасцідзесяці і падышоў бліжэй да дрыготкага Рафіка. «Эх ты, небарака, што з табой сталася? Дзе ж твае гаспадары? Замёрз? Есці, напэўна, хочаш? Ну, нічога, пойдзем сябрук са мной».
Шчанюк спачатку трохі муляўся, адыходзіў, баяўся, але потым усё ж такі наблізіўся. Крок, яшчэ крок і вось Рафік у абдымках добрага чалавека. Так, ад яго зусім не пахла Генам, але гэты пах відавочна веяў спакоем, цяплом і бяспекай. Іванавіч ласкава паманіў за сабой Рафіка і праз імгненне яны разам весела крочылі па дарозе ў прыватны сектар, дзе знаходзіўся дом новага гаспадара нашага героя.
– Іванавіч, – прабурчала Зоська з суседняга двара, – навошта табе ён? У цябе ж і так поўна гэтых стварэнняў, куды ж яшчэ? Здаў бы ты яго.
– Зоська, ды куды ж я яго дзену? Ну, ты глянь у гэтыя вочы. Яны ж для нас – старонка ў жыцці, а мы для іх – і ёсць усё жыццё.
