У сучасны інфармацыйны век, эпоху гаджэтаў і ўнікальных тэхналогій цяжка ўявіць, да якіх дзіўных, хітрых метадаў аздараўлення звярталіся стагоддзі таму нашы папярэднікі. І гэта нядзіўна!
Людзі заўсёды шукалі панацэю ад шматлікіх хвароб, жадалі выглядаць больш здаровымі і прывабнымі. Праўда, узровень ведаў у розных галінах і навукова-тэхнічны прагрэс у тыя часы былі яшчэ не на самым высокім узроўні. Як вынік, адсутнічала магчымасць якасна вывучыць, прааналізаваць пэўныя з'явы. Часта за гэта даводзілася жорстка расплачвацца.
Наступная эвалюцыя, развіццё навукі, інавацыі дапамаглі чалавецтву па-іншаму зірнуць на мноства шкодных рэчаў, якім некалі прыпісвалі лячэбныя якасці. Прапаную вашай увазе найбольш незвычайныя прыклады памылковых меркаванняў.
Стужачны чарвяк як сродак для пахудзення
Жаданне мець больш стройную фігуру нярэдка штурхала жанчын на дзіўныя, часта нават неверагодныя ўчынкі. Мода на худзізну, што прыйшла ў 19 стагоддзі і змяніла эстэтыку пышных формаў, вымушала прадстаўніц слабага полу звяртацца да рознага кшталту эксперыментаў са сваім целам. І пакуль некаторыя адкрывалі для сябе карысць шматфункцыянальных фізічных комплексаў, правільнага харчавання, іншыя імкнуліся пазбавіцца ад лішняй вагі больш лёгкімі і хуткімі спосабамі.
Так, звычайнай практыкай было ўжыванне стужачных чарвякоў. Існавала меркаванне, быццам саліцёры — выдатны сродак для пахудзення. Апынуўшыся ў вашым арганізме, яны здольныя спажываць значную частку калорый, якія паступілі падчас прыёму ежы.
Варта прызнаць, што гэты метад сапраўды меў поспех. Вось толькі ў дадатак да скінутай вагі ішла вялікая колькасць хвароб: галаўны боль, млосць, дыярэя, уздуцце жывата і запоры. Таксама былі зафіксаваныя выпадкі, калі чарвяк перамяшчаўся са страўніка ў галаўны мозг. Як правіла, гэта пагражала чалавеку лятальным канцом.
Характэрна, што і ў наш час знаходзяцца тыя, хто ўсур'ёз лічыць гэты прыём пахудання цалкам прымальным. Мабыць, менавіта для іх вырабляюць таблеткі з яйкамі глістоў.
Ртуць як сродак лячэння венерычных захворванняў
Сёння сродкі кантрацэпцыі рупліва стаяць на варце бяспечных палавых зносін, звычайна пазбаўленых непрыемных наступстваў. Але так было не заўсёды. У сярэднявеччы, напрыклад, асабліва легкадумныя за свае рызыкоўныя ўчынкі часцяком мелі суровыя пакаранні. Многія з іх пакутвалі ад страшнага захворвання — сіфілісу.
Змагацца з гэтай жахлівай хваробай у той час спрабавалі рознымі сродкамі. Вядомыя алхімікі і лекары рэгулярна вынаходзілі разнастайныя мазі, якія варта было ўціраць непасрэдна ў болькі. Неад'емным кампанентам ўсіх «цудадзейных» крэмаў была ртуць. Шмат пацыентаў, абраўшых гэтую манеру лячэння, памёрлі задоўга да яго заканчэння. Найбольш «удалыя» з завяршэннем пакутлівых сеансаў пазбаўляліся валасоў і зубоў. Менавіта тады асаблівай папулярнасцю ў Еўропе сталі карыстацца парыкі.
Нягледзячы на жахлівыя вынікі ртутнай тэрапіі, атрутны метал лічыўся адзіным дзейсным прыёмам ў няроўнай, згубнай сутычцы.
Лабатамія як сродак лячэння псіхічных захворванняў
Тэма лабатаміі ўзнятая ў знакамітым рамане Дэніса Ліхейна «Выспа праклятых» і аднайменным фільме, знятым па матывах кнігі. Падзеі твора разгортваюцца ў ЗША ў пасляваенны час. Месца дзеяння — закрытая лячэбніца для псіхічна хворых злачынцаў. У адной са сцэн галоўны герой рамана сустракае былую медсястру клінікі, якая распавядае яму пра тое, што на маяку праводзяцца страшэнныя аперацыі.
Наступствы такіх умяшанняў — татальнае змена чалавечай свядомасці, з якой цалкам сціраюцца ўсе ўспаміны. Акрамя таго, падобныя ўздзеянні ператвараюць чалавека ў паслухмянага прывіда, які гатовы выконваць розныя загады.
Так аўтар кнігі апісвае вынікі лабатаміі, вельмі распаўсюджанай з'явы ў Амерыцы і Еўропе ў 40-50-х гадах мінулага стагоддзя. Тады існавала меркаванне, што аперацыя, якая прадугледжвае рассячэнне долі галаўнога мозга, здольная вылечыць чалавека ад любога псіхічнага захворвання. У выніку за адно дзесяцігоддзе ў Вялікабрытаніі правялі каля 40 тысяч такіх хірургічных умяшанняў.
З часам прадстаўнікі навуковых супольнасцей многіх краін прызналі гэтыя дзеянні памылковымі і негуманнымі. Практыку лабатаміі спынілі.
Гераін як сродак ад кашлю
У 1874 годзе англійскі хімік Алдер Райт сінтэзаваў найстрашэнны наркотык, якому ў будучыні наканавана было нанесці велізарную шкоду чалавецтву. Цікава, што на той момант спецыяліст працаваў у медыцынскай школе.
У канцы 19-га стагоддзя гераіну сталі адводзіць ролю лекавага сродку. Навукоўцы былі перакананыя, што ў процівагу морфію, які выклікае залежнасць, «гераічны» наркотык не выклікае прывыкання. Легендарная цяпер нямецкая фармацэўтычная кампанія Bayer падзяляла гэтую пазіцыю і ў 1898 годзе стала выпускаць гераінавы сіроп. Прэпарат, які правакаваў пэўныя змены ў паводзінах чалавека, тым не менш, з'яўляўся добрым сродкам ад кашлю, часам нават паспяхова лячыў ангіны.
Толькі праз 15 гадоў пасля выхаду свайго брэнда Bayer спыняе яго вытворчасць. Становіцца шырока вядома, а галоўнае даказана, што людзі, якія рэгулярна прымаюць гераін, паступова прывыкаюць да смяротнага рэчыва і больш не ўяўляюць сваё жыццё без яго ўжывання.
У сувязі з гэтым у ЗША выпускаюць шэраг законаў, якія забараняюць выкарыстанне наркотыку ў любых прызначэннях. Нямецкія ўлады, наадварот, не перашкаджалі паступленню гераіну ў аптэкі аж да пачатку 70-х гадоў 20-га стагоддзя.
Зараз наркатычнае рэчыва знаходзіць прымяненне толькі ў самых рэдкіх выпадках (напрыклад, з мэтамі палягчэння пакут безнадзейна хворых пацыентаў).
Радыеактыўны напой як сродак для танізацыі і павелічэння актыўнасці
У нашы дні энергетычны напой — прадукт досыць папулярны і распаўсюджаны. Шматлікія рэкламныя ролікі абвяшчаюць пра яго сапраўды фантастычныя ўласцівасці. Рэкламадаўцы запэўніваюць, што зрабіўшы пару глыткоў, вы адразу зарадзіцеся энергіяй, адчуеце хуткі прыліў сіл, а ваш тонус імгненна павысіцца. Многія знаходзяць гэты спосаб узбадзёрыцца даволі дзейсным і эфектыўным.
Але, напэўна, вы і не ведалі, што энергетычныя напоі маюць доўгую гісторыю. Упершыню падобны кактэйль быў выраблены ў 1918 годзе ў ЗША і называўся RadiThor ( «Радзітар»). Першая частка назвы зусім не выпадковая. У склад напою ўваходзіў адкрыты незадоўга да яго з'яўлення радыеактыўны хімічны элемент радый. Выяўлены ў канцы 19-га стагоддзя, ён адразу набыў немалую вядомасць і стаў карыстацца шырокім попытам у розных галінах, у тым ліку і ў вырабе прадуктаў харчавання.
Спачатку людзі і не здагадваліся аб яго небяспечных, разбуральных якасцях, таму смела спажывалі элемент з вадой і ежай, чакалі вылячэння ад разнастайных захворванняў, а таксама паляпшэння свайго фізічнага стану.
Гэтым і скарысталіся стваральнікі RadiThor, якія растваралі ў вадкасці нязначныя порцыі радыя. Паступова чароўны эліксір, што нібыта з'яўляўся бясшкодным рэчывам, больш за тое, выдатным танізавальным сродкам і моцным абязбольвальным, пачалі рэкламаваць і раскручваць. На шчасце, дазволіць яго сабе тады маглі толькі адзінкі. Масавыя чалавечыя ахвяры прадухіліў высокі кошт энергетычнага напою.
У 1928 годзе яго вытворчасць прыпынілі. Грамадскасць даведалася пра пагібельнае ўздзеянне радыя. Праўда, да таго моманту некаторыя ўжо паспелі атрымаць смяротнае радыеактыўнае заражэнне.
