«Застылая маска звыклай стомленасці». Так нярэдка характарызуюць выраз твару беларусаў госці з іншых краінаў.
Ці часта на вуліцах, у транспарце, краме і нават на працы мы сустракаем ветлівых людзей? А як бы вы самі адрэагавалі на таго, хто ідзе па дарозе і ўсміхаецца вам? Здаецца, многія б пакруцілі пальцам ля скроні.
Чаму беларусы не ўсміхаюцца
«Дурня па смеху пазнаеш», «З раніцы смяешся – пасля абеду будзеш плакаць», «Не моцна радуйся, бо за добрым непазбежна прыйдзе дрэннае, за белай паласой – чорная». Гэтыя і многія іншыя пастулаты мы ўбіраем літаральна з малаком маці.
Здагадкі пра тое, што беларусы ўспрымаюцца гасцямі краіны як людзі, якія рэдка ўсміхаюцца, былі пацверджаныя падчас журналісцкага праекту «Мінск вачыма замежнікаў».
Некалькі гадоў наведвальнікі і тыя, хто замацаваўся ў сталіцы надоўга, дзяліліся, якімі бачаць жыхароў нашай краіны. Панурыя і заклапочаныя твары як базавая характарыстыка былі вылучаныя многімі рэспандэнтамі.
Пра такую ж праблему кажуць і аўтары кнігі «Heta Belarus Dzietka!». Яны прысвяцілі тэме «посных» твараў беларусаў у сферы абслугоўвання асобны раздзел. Увогуле, за прыкладамі далёка хадзіць не трэба. Уявіце лепей, як выглядаў ваш твар, калі вы сёння дабіраліся на працу.
Вераніка Радыгіна – адна з тых, хто мае намер пераламаць тэндэнцыю і ўвесці моду на ветлівыя беларускія твары. Не толькі ў гасцях і па «абавязковай праграме», але і ў паўсядзённым жыцці.
У кнізе «Мець стасункі з дзіцем. Як?» вядомы расійскі дзіцячы псіхолаг Юлія Гіпенрэйтар праводзіць цікавую аналогію. Калі мы бачым на сцэне прыгожы балет, дык проста атрымліваем асалоду ад гэтага мастацтва і рэдка думаем пра тое, што, хутчэй за ўсё, за плячыма ў танцораў велізарная праца. Яны вучыліся ў балетных школах з малых гадоў, штодня гадзінамі стаялі ля станка. Сапраўды, гэтак жа і ў камунікацыі. Калі з чалавекам лёгка мець стасункі, калі пасля размовы з ім ты натхнёны, адухоўлены, у цябе нараджаюцца новыя ідэі, часцей за ўсё за плячыма ў яго праца ў выглядзе адукацыі, звычкі, выпрацаванага навыку, мыслення.
Як нараджаецца радасць?
Проста так, раптоўна, зрабіцца вясёлым чалавекам і дарыць навакольным усмешкі цэлымі днямі ў вас наўрад ці атрымаецца. Альбо чакайце нервовага знясілення і жорсткага «адкату» назад у роспач.
Для таго, каб зрабіцца сапраўды радасным і ўсмешлівым чалавекам, трэба... трэніравацца.
Яшчэ Дарвін у сваёй кнізе «Выраз эмоцый у жывёл і чалавека» заўважыў: чым больш і часцей ты праяўляеш тую ці іншую эмоцыю, тым больш узмацняеш яе.
Такім чынам, калі мы часта знаходзімся ў смутку, дык з часам гэтая эмоцыя выяўляецца ўсё ярчэй. Добрая навіна ў тым, што ўзмацніць можна і радасць.
Ёсць такі просты эксперымент. Групу людзей падводзяць да акна і просяць распавесці, што яны там бачаць. Хтосьці заўважае не вельмі старанна вымытае шкло ці вышчарблены падваконнік, камусьці бачыцца шэрае панылае неба, а хтосьці разгледзіць, які прыгожы ўзор утвараюць дажджавыя кроплі.
Сям'я ў шырокім сэнсе гэтага слова (клан), сябры і вера. Гэта тыя апоры, што дазваляюць людзям адчуваць сябе шчаслівымі.
Да такой высновы прыйшоў расійскі псіхолаг Герман Нікіфараў, аўтар першага ў Расіі падручніка «Псіхалогія здароўя». Любая вера, нават проста ў тое, што ўсё скончыцца добра, зніжае ўзровень стрэсу і дапамагае чалавеку.
Усмешлівыя людзі – часцей за ўсё гэта тыя, хто працуе над сабой і мае выдатны розум. Час мяняць стэрэатыпы! Можа, прыкмета дурня – панурая маска? Дарэчы, стомленасць і роспач на тварах часта звязаныя не толькі з менталітэтам і біялогіяй, але і з недахопам сонца.
Пра тое, як быць спакойным і радасным нават у пахмурныя дні, чытайце ў другой частцы нашага матэрыялу >>>
https://bel.24health.by/pochemu-belorusy-ne-ulybayutsya-chast-2-kompensiruem-nexvatku-solnca/
