5-ы раддом. Праз 16 гадоў
Адчуванне, што я знаходжуся ў VIP-клініцы, узнікла ўжо ў прыёмным пакоі. Пасля агляду мяне даручылі медсястры-гіду, якая ветліва правяла міні-экскурсію і звярталася па імені-імені па бацьку, пакуль мы накіроўваліся ў дародавае аддзяленне. Перадала мяне паставой медсястры, якая пасадзіла на ўтульную канапу, просячы прабачэння, што месца ў палаце яшчэ не вызвалілася...
Палата аказалася двухмеснай, утульнай і зручнай у бытавым плане. Адзіная лыжка дзёгцю – ложак, дакладней, жахліва слізкая медыцынская цырата на матрацы. Прасціна з-за яе пастаянна з'язджала, падчас сну павышалася патлівасць. Раней я хацела купіць медыцынскую цырату для хатняга выкарыстання, а ў аптэцы змаглі прапанаваць толькі такую – белую, слізкую. Паскардзіліся, што аксамітных рудых старога ўзору ўжо не знайсці, а яны нашмат зручнейшыя.
Абед загадалі прапусціць, а на вячэру новенькім можна ісці. Ніколі не разумела гэтай сістэмы... Пазней аказалася, што супу ўсё ж маглі наліць, яго ўсім хапае.
Падчас агляду загадчык аддзялення жыццярадасна пераконваў мяне, што кесарава зусім не абавязковае, можна выдатна нарадзіць і самой. Узніклі падазрэнні, што ў абменную карту калі і зазіралі, дык мімаходзь, і тут трэба быць напагатове. Дамовіліся, што заўтра збярэцца кансіліум, запросяць афтальмолага, і тады ўжо прымуць канчатковае рашэнне. Хваляванне аказалася дарэмным: вырашылі рабіць кесарава сячэнне.
Адышлася з палаты – тэлефанаванне, ветлівы жаночы голас: «Жанна Валер'еўна, ці зручна вам зараз падысці на пост? Гэта анестэзіёлаг, буду чакаць вас тут» (Мамачкі, тутэйшы сэрвіс не перастае здзіўляць!).
Анестэзіёлаг-рэаніматолаг аказалася прыемнай маладой шатэнкай. Мы міла паразмаўлялі на канапе каля паста. Дазволіла мне ўзяць акуляры ў радзільную залу, каб убачыць нармальна дзіця, а ў рэанімацыю – сасудазвужальныя кроплі, за што ёй асобная падзяка. Мне, кажа, не трэба, каб вы там задыхаліся, пакуль рыніт цяжарных не прайшоў. Супакоіла, паабяцаўшы, што патэлефанаваць родным пасля аперацыі дадуць абавязкова.
У дзень КС з самае раніцы не спалася. Каб суняць хваляванне, глядзела на будоўлю за акном. А там у промнях ранішняга сонца машыніст вежавага крана спрабаваў дабрацца да працоўнага месца. Ніколі не задумвалася, наколькі гэта няпроста: пераадолее некалькі пралётаў – адпачне, потым яшчэ некалькі. І не выйдзеш жа ні на абед, ні ў прыбіральню: туды-сюды не налазішся...
Радзільнае аддзяленне – на трэцім паверсе. Гэта раней звычайная палата суседнічала з перадродавай, а праз пару дзвярэй ужо радзільная зала. Пакуль ляжыш у чаканні ўласных родаў, такога наслухаешся. Страшна... Цяпер жа лагістыка выбудаваная так, што і медперсаналу зручна, і парадзіхам камфортна, спакойна.
Радзільная зала – асобны малюнак. Сэрца трапятала ад хвалявання, што вось-вось усё адбудзецца, а шмат святла, стэрыльнасць і складанае абсталяванне міжволі асацыяваліся з высокімі касмічнымі тэхналогіямі.
Першай па маю душу прыйшла анестэзіёлаг-рэаніматолаг. Дапамагла ўзлезці на аперацыйны стол, яшчэ раз патлумачыла, як будзе рабіць эпідуральную анестэзію і што ад мяне патрабуецца. Яе спакойная прыязная гаворка адганяла апошнія страхі і сумневы. Выгнуць спіну, абхапіўшы калені рукамі, на тэрміне 39 тыдняў – задача няпростая, але я старалася. Уяўляю, як камічна гэта выглядала!
Калі прыйшлі астатнія ўдзельнікі аперацыйнай брыгады, усё было гатова, а мы весела балбаталі пра сваё, жаночае. Сталы загадчык аддзялення паглядзеў на мяне і нахмурыўся: «Ты што, вусны нафарбавала?!». – «Не-е-е», – адказала я.
А ў думках даслала прамяні дабра свайму майстру перманентнага макіяжу.
Аперыраваць будзе «асабіста Валянціна Мікалаеўна» – мяркуючы па тоне, якім гэта паведамілі, я выйграла джэк-пот. Прафесар прыйшла не адна, а са студэнткай. Я пачала прасіць, каб мне пакінулі агляд (калі яшчэ выпадзе магчымасць убачыць уласную аперацыю!). Абяцала паводзіць сябе ціха, але яны ўсё роўна павесілі перад тварам шторку: маўляў, на You Tube паглядзіш потым, калі цікава. Эх...
Паколькі ніжнюю частку цела мне «адключылі», дык пачала ўслухоўвацца ў іх размову, спрабуючы зразумець, што там адбываецца. У галавах увесь час знаходзілася анестэзіёлаг-рэаніматолаг, і раптам у пэўны момант яна кажа: «Так, Жанна, падрыхтуйцеся, зараз будзем нараджаць». Я, як магла, засяродзілася, цела-то ўсё роўна не адчуваю. І тут – крык !!! Ну, як крык... Мяўканне, хутчэй. Гэта маё шчасце доўгачаканае ў гэты свет прыйшло...
– 9:53, – сказаў загадчык аддзялення, зірнуўшы на вялікія зялёныя лічбы электроннага гадзінніка на сцяне. – Хто нарадзіўся?
– Леў, – адказала я.
– Ого! Імя якое добрае!
А пазней я даведалася, што ён і іншай парадзісе ў гэты дзень прапаноўваў таксама назваць хлопчыка Львом, бо імя такое моцнае, мужнае.
Думала, накрые мяне хваляй эмоцый, як у першы раз. Не накрыла. Убачыла сваю «дробязь», пачула першы крык, пераканалася, што ўсё ў парадку, – і адлягло, канчаткова супакоілася.
Па дарозе з радзільнай залы далі тэлефон, патэлефанавала мужу. Рэчы зноў зачынілі ў шафу. Рэанімацыйная палата аказалася светлай, цёплай і вельмі ўтульнай, нягледзячы на багацце медтэхнікі. У другой палове дня прыйшла педыятр. Кожнай парадзісе распавяла пра стан дзіцяці, паказала фота ў тэлефоне. І нават пагадзілася адправіць яго па вайберы маім родным! Ці трэба казаць, як гэта надало сіл!
З прыемнасцю прыгадваю ўрачоў і медсёстраў рэанімацыі (як мне патлумачылі, у «пяцёрцы» не палаты інтэнсіўнай тэрапіі, а менавіта рэанімацыя), а таксама цудоўных санітарак, якія даглядалі нас, як родных.
На другія суткі перавялі ў пасляродавую палату. Прапаноўвалі платную, але ўзровень тутэйшай бясплатнай медыцыны ў маіх вачах быў і так высокім...
Забягаючы наперад, скажу, што падымацца і хадзіць пасля аперацыі аказалася не так страшна, як уяўлялася. Вельмі выратоўваў бандаж, але ім нельга карыстацца пастаянна, бо шво павінна «дыхаць».
Болю, якім усіх палохаюць, таксама асабліва не было, толькі смыленне, але цалкам цярпімае. Кажуць, гэта залежыць ад таго, ці лёгкая рука ў хірурга, і ад целаскладу – поўным людзям звычайна складаней. На трэці дзень я нават адмовілася ад абязбольвальных уколаў, каб мінімізаваць колькасць медыкаментаў у арганізме маці, якая корміць.
Дзіцячыя анёлы-ахоўнікі
На дзіцячым пасту – цішыня і супакаенне. Мякка мурлыкае музыка, а ў спецыяльных ложках-каталках спяць выкладзеныя на бачок ружовашчокія пакуначкі. Ці то медсёстры словы запаветныя ведаюць, ці то рукі ў іх залатыя, але любы крыкун у іх супакойваўся і мірна засынаў. Як у іх атрымліваецца – загадка.
Колькі мамаў, страціўшы надзею супакоіць дзіця, якое крычыць, везлі каталку на пост, ведаючы, што там абавязкова высветляць прычыну плачу і дапамогуць! Што рабіць, калі дрэнна дыхае носік, як правільна рабіць масаж жывоціка і калі гэта неабходна, як дапойваць сумессю і ці трэба, а таксама чаму ён (яна) не спіць без бачных прычынаў для турботаў – усё ведалі нашы выратавальніцы ў белых халатах.
Надараліся і камічныя выпадкі. Малая суседкі па палаце ніяк не хацела спакойна спаць, ноччу часта плакала. Не дапамагло ні выкладванне на мамчын жывот, ні массажык, нічога. З апошняй надзеяй стомленая маладая маці павезла каталку з дзіцем на дзіцячы пост. І ўжо праз 15 хвілін вярнулася назад з малечай, якая мірна спала.
Клікае мяне: глядзі! Гляджу, а ў каталцы ляжыць яе дзетка ў пялюшцы, ручкі надзейна зафіксаваныя. А ў роце соска ад бутэлечкі, у якую запхнулі канец іншай пялюшкі для пругкасці.
Аказалася, у дзяўчынкі павышаны смактальны рэфлекс, а заснуць не атрымлівалася, бо палохалася ўласных ручак... Назаўтра муж перадаў суседцы пару фіктыўных пустышак, і ўсе былі шчаслівымі.
У цэлым, апошняе знаходжанне ў 5-м раддоме мне настолькі спадабалася, што з задавальненнем схадзіла б туды яшчэ, калі б надарылася такая магчымасць.
Падказкі для будучых мамаў
У пасляродавых палатах ля кожнага ложка ёсць свяцільня, гэта зручна. Вагі для малых (вагі для мамаў – у калідоры). Ёсць рукамыйнік, а адразу за дзвярыма, у блоку, душ і прыбіральня.
Гігіенічных пялюшак для парадзіхі і пялюшак для малышоў звышдастаткова. Яны рознага колеру і пасля выкарыстання складваюцца ў розныя кантэйнеры (16 гадоў таму гэта быў дэфіцыт). У кожным радзільным доме па-рознаму, але ў «пяцёрцы» не дазваляюць аднаразовыя трусікі, толькі звычайныя баваўняныя.
У красавіку ў палатах было занадта цёпла. Паўплываць на тэмпературу немагчыма, сістэма мікраклімату працуе цэнтралізавана. Ад сухасці паветра крыху пяршыла ў горле, хацелася піць. Вокны не адчыняюцца. Выйсці з аддзялення нельга, але перадачы прыносяць хутка.
Кормяць смачна! А каму не спадабалася, той капрызуля. Адзінае, калі мама корміць малыша, а ў гэты час клічуць на абед, дык прыйдзе на дапамогу кантэйнер, які шчыльна зачыняецца. Можна аддаць суседцы па палаце, і яна прынясе ежу са сталовай.
Ці браць у радзільню адсмоктвальнік малака, бутэлечку для малыша – кожны вырашае сам. Асабіста мне бутэлечка вельмі спатрэбілася, з яе дапойваць сумессю значна зручней, чым з казённых. Абдаць кіпнем перад кожным выкарыстаннем можна было з электрачайніка на пасту.
Магчыма, каранавірус унёс у правілы карэктывы, гэта трэба ўдакладняць.
Як я вырашыла нарадзіць пасля 40, і што з гэтага атрымалася. Частка 1
Як я вырашыла нарадзіць пасля 40, і што з гэтага атрымалася. Частка 2
