11.03.2023
11.03.2023

Што трэба ведаць пра ўвільгатненне скуры?

logo
Прыгажосць і догляд
0
Памер шрыфта:
  • A
  • A
  • A

Вы калі-небудзь задумваліся, ці атрымвае ваша скура патрэбнае ўвільгатненне? Увільгатненне скуры — адна з самых важных рэчаў, якую магчыма зрабіць для падтрымання здароўя. Але зразумець, наколькі якасна адбываецца ўвільгатненне скуры, бывае няпроста.

У гэтым артыкуле мы разгледзім, як вызначыць, ці досыць узвільгатненая скура, чаму ўвільгатненне патрэбна, і як скура ўтрымлівае вільгаць. Мы таксама дэталёва разбяром, чаму важна аднаўляць эпідэрмальны бар'ер скуры, і тое, якую ролю ён грае ў падтрыманні ўвільгатнення. Вы даведаецеся, якія існуюць спосабы звільгатняць скуру і як распазнаць азнакі страты вільгаці. Такім чынам, давайце пагрузімся ў працэс і даведаемся ўсё пра ўвільгатненне скуры.

Як зразумець, што скура досыць звільгатнелая?

Як зразумець, што скура звільгатнелая

Досыць звільгатнелая скура — гэта скура, якая навобмацак мяккая, гладкая і эластычная, а з выгляду звільгатнелая. Скура не павінна быць сухой ці сцягнутай, не павінна лупіцца ці выглядаць грубай.

Дакладны ўзровень звільгатнення, патрэбны для аптымальнага стану скуры, можа вар'іравацца ў залежнасці ад такіх фактараў, як узрост, тып скуры і ўмовы навакольнага асяроддзя. Аднак агульнае правіла кажа, што скура павінна адчуваць сябе камфортна і быць здаровай, без якіх-небудзь азнак сухасці ці абязводжвання.

Адзін са спосабаў вызначыць, ці досыць звільгатнелая скура, — гэта звярнуць увагу на тое, як яна сябе адчувае і выглядае цягам дня. Калі адчуваецца сцягнутасць, сухасць, лушчэнне, гэта можа быць вынікам таго, што патрэбна выкарыстоўваць звільгатняльны сродак ці скарэктаваць свой догляд за скурай.

Навошта ўвільгатняць скуру?

Навошта ўвільгатняць скуру?

У цэлым, увільгатненне скуры — гэта важны крок у захаванні здаровай і зіхатлівай скуры. Падтрымваючы скуру ўвільгатнелай і насычанай, можна прадухіліць мноства пашыраных праблем са скурай і падтрымаць яе натуральныя функцыі.

Карысць увільгатнення скуры:

  1. Прадухіленне сухасці і лушчэння. Сродкі, якія звільгатняюць, дапамагаюць увільгатніць скуру і запабегчы яе сухасці і лушчэння, якія могуць дастаўляць дыскамфорт.
  2. Змяншэнне бачнасці тонкіх ліній і маршчын. Добра звільгатнелая скура меней схільная да з'яўлення дробных маршчын, а сухая скура можа падкрэсліваць гэтыя азнакі старэння і ўзмацняе іх.
  3. Падтрымка натуральнай бар'ернай функцыі скуры. Натуральны бар'ер скуры дапамагае абараніць яе ад вонкавых стрэсавых фактараў, такіх як забруджанне і ультрафіялетавае выпрамяненне. Сродкі, якія звільгатняюць, дапамагаюць падтрымваць бар'ерную функцыю скуры і захоўваць яе здаровай.
  4. Змякчэнне і заспакаенне скуры. Некаторыя сродкі, якія ўвільгатняюць, утрымваюць інгрэдыенты, якія дапамагаюць памякчыць і супакоіць раздражнёную ці запалёную скуру, што робіць іх асабліва карыснымі для людзей з адчувальнай скурай.
  5. Дапамога іншым сродкам для догляду скуры. Звільгатняльныя сродкі дапамагаюць іншым інструментам па доглядзе за скурай, сыроваткам і працэдуры, больш эфектыўна пракрадаюцца ў скуру, што робіць іх больш эфектыўнымі.

Адкуль у скуры вільгаць? І куды яна знікае?

Скура. Увільгатненне

Галоўнае ў звільгатненні скуры — гэта захаванне ці аднаўленне эпідэрмальнага бар'еру. Перш як казаць пра метады змагання з абязводжваннем, трэба разабрацца з тым, адкуль у скуры вільгаць і куды яна знікае.

Скура складаецца з трох пластоў: гіпадэрмы, дэрмы, эпідэрмісу. Галоўная функцыя гэтых слаёў ахоўная. Скура — гэта складаная шматступенная сістэма абароны арганізма ад фактараў навакольнага асяроддзя і ад абязводжвання.

Дэрма і гіпадэрма адказваюць за запас вады, там вада захоўваецца ў сасудах, клетках, міжклеткавай вадкасці. Гэта велізарныя водныя запасы, якія размяркоўваюцца ў залежнасці ад патрэб арганізма. Напрыклад, у тым выпадку, калі чалавек апынаецца ва ўмове воднага галадання, арганізм для таго, каб папоўніць аб'ём крыві, якая цыркулюе, падцягне ваду з усіх «рэзервуараў» і, у тым ліку, скуры.

У эпідэрмісе вады вельмі мала. Але ён бароніць скуру ад надмернага выпарэння вады, якую скура назапасіла ў дэрме і гіпадэрме. Каб не было абязводжвання, ваду трэба «замкнуць» у скуры, каб не даць ёй выпарыцца.

У норме мінімальныя выпарэнні вільгаці праз эпідэрміс адбываецца, гэта патрэбна для тэрмарэгуляцыі, але ў цэлым гэта не аказвае негатыўнага ўплыву на ўзровень звільгатнеласці скуры.

Эпідэрмальны бар'ер (эпідэрміс) складаецца з клетак, ліпіднага бар'ера (эпідэрмальныя ліпіды), кіслотнай мантыі.

Клеткі эпідэрмісу: кератынацыты (жывыя), карнеацыты (арагавелыя лускавінкі).

Ліпідны бар'ер – гэта тлушчавая субстанцыя, якая запаўняе прастору паміж клеткамі эпідэрмісу. Ліпідная мантыя з усіх структур эпідэрмальнага бар'ера ў гэтай тэме асабліва важная. Менавіта, дзякуючы ліпіднаму бар'еру, рагавы пласт малапранікальны для вады. Склад ліпідаў моцна адрозніваецца ад складу тлушчаў гідраліпіднай мантыі. Гэта розныя па сваёй будоўлі субстанцыі з рознымі функцыямі.

Гідраліпідная мантыя, якая складаецца з поту, скурнага сала і кіслот, падтрымвае патрэбны ўзровень PH на паверхні скуры. Таму іншая яе назва – кіслотная мантыя. Яна аморфная і пры мыцці аднаўляецца. Яна складаецца з трыгліцэрыдаў (41%), васковых эфіраў (26%), тлустых кіслот (16%), сквалену (12%). У здаровага чалавека поўнае аднаўленне кіслотнай мантыі пасля мыцця займае 1,5—2 гадзіны.

Ліпідны бар'ер – гэта тое, што ляжыць глыбей, не на паверхні, а паміж клеткамі. Гэта шчыльны «цэмент», які склейвае клеткі эпідэрмісу ў адну структуру – эпідэрмальны бар'ер. Міжклеткавыя ліпіды складаюцца з цэрамідаў (50%), халестэрыну (25%), вольных тлустых кіслот (20%), сульфат халестэрыну (5—10%). Функцыя «склейвання» клетак даводзіцца цэрамідам, халестэрыну і незаменным поліненасычаным тлустым кіслотам (лінолевая, ліналенавая, архідонавая). Незаменнымі гэтыя кіслоты клічуць менавіта таму, што ў арганізме яны не сінтэзуюцца, а паступаюць толькі з ежай. Таму для ліпіднага пласта будзе карысным ужываць ежу з дастатковым зместам амаге-3, амега-6, амега-9 тлустых кіслот, а таксама неабходныя жывёльныя тлушчы.

Калі парушаецца сінтэз эпідэрмальных ліпідаў і цэрамідаў, у прыватнасці, у эпідэрмальным бар'еры з'яўляюцца ўмоўныя «дзіркі», праз якія выпараецца вільгаць, то бок павялічваецца індэкс трансэпідэрмальнай страты вады.

Як выяўляецца страта вільгаці на скуры?

Страта вільгасці на скуры

Калі абязводжана маладая скура, то ў гэтым выпадку пойдзе гаворка пра парушэнне цэласці эпідэрмальнага бар'ера. Гэта праблема можа быць прыроджанай, як у выпадку з атапічным дэрматытам ці іхтыёзам, ці набытай у выніку няслушнага догляду за скурай.

Праявы абязводжвання:

  • сухасць;
  • сцягнутасць;
  • мукавіднае лушчэнне;
  • мікрарасколіны;
  • сетка дробных маршчын;
  • страта тургару;
  • пачырваненне;
  • гіперадчувальнасць.

Тлустая скура таксама можа быць абязводжанай. Таму што скурнае сала, якое з'яўляецца часткай гідраліпіднай мантыі, ніякага дачынення да эпідэрмальных ліпідаў не мае.

Ліпідны бар'ер, які змесцаваны паміж клеткамі эпідэрмісу, і гідраліпідная мантыя, якая змесцавана на паверхні скуры, гэта дзве абсалютна розныя субстанцыі.

Сухасць скуры ў пажылых людзей нарастае не гэтак па прычыні вострай ці хранічнай «паломкі» у сінтэзе эпідэрмальных ліпідаў, як з прычыны фізіялагічна абумоўленага ўзроставага запаволенага ліпіднага сінтэзу і парушэння ў працы ферментных сістэм. Так закладзена прыродай.

Пры гэтым здольнасць клетак вырабляць патрэбныя ліпіды паступова згасае з узростам.

Якія існуюць спосабы звільгатніць скуру?

Спосаб увільгатніць скуру

  • Аклюзія – гэта самы стары і просты спосаб. Ён палягае ў тым, каб на паверхні скуры стварыць кампрэс з касметычнага сродку, які будзе перашкаджаць трансэпідэрмальнай страце вады.

Да ўвільгатняльнікаў аклюзійнага тыпу адносяць: насычаныя тлустыя кіслоты (ланалінавая, стэарынавая і інш.); тлустыя спірты (ланалінавы, пальмітынавы, капрылавы); сінтэтычнае масла, воск і сіліконы (вазелін, парафін, мінеральнае масла, дыметыкон); воскі расліннага і жывёльнага паходжання (карнаўбскі воск, ланалін); натуральнае масла (масла какавы, масла шы).

Аклюзія добрая тым, што яна дае хуткі вынік. Нанеслі сродак – скура звільгатнела. Аклюзія стварае бар'ер на шляху вады, якая выпараецца. Але пры гэтым аклюзія прыводзіць да запаволення аднаўлення бар'ернай функцыі эпідэрмісу і парушэння сінтэзу эпідэрмальных ліпідаў. Так дзейнічаюць не толькі крэмы, але і тканкавыя маскі, патчы і падобныя касметычныя сродкі.

Аклюзія не ліквідуе прычыны абязводжвання скуры. Таму аклюзійныя сродкі, якія звільгатняюць, могуць ужывацца толькі там, дзе надзеі на аднаўленне эпідэрмальнага бар'ера няма ці ў экстранных выпадках.

Людзям са здаровай скурай яны супрацьпаказаныя, бо парушаць бар'ерныя ўласцівасці эпідэрмісу.

Самым бяскрыўдным для здаровай скуры з'яўляецца масла, але не ў чыстым выглядзе, а ў складзе эмульсій, якія хутка засвойваюцца скурай і пры дазаваным ужыванні не парушаюць сінтэзу эпідэрмальных ліпідаў.

Таму ўжыванне сродкаў, звільгатняльная ўласцівасць якіх заснавана на кампанентах аклюзійнага дзеяння, лічаць апраўданым толькі пры паталогіі скуры: атапічным дэрматыце, іхтыёзе, псарыязе і падобных.

Калі скура маладая абязводжаная, тлустая або ўзроставая – не рэкамендуюць.

  • Замяшчэнне – гэта ўжыванне замяшчальнай тэрапіі. Галоўная ідэя замяшчальнай тэрапіі заключаецца ў тым, каб даць эпідэрмісу тыя рэчывы, якіх яму бракуе для нармальнага паўнавартага функцыявання эпідэрмальнага бар'ера.

Нярэдка да замяшчальнай тэрапіі адносяць: ліпідазамяшчальную тэрапію, NMF-замяшчальную тэрапію, скваланзамяшчальную тэрапію.

NMF (Natural Moisturizing Factor) – натуральны ўзвільгатняльны фактар – гэта комплекс малекул, якія змесцаваныя на паверхні рагавых лускавінак і валодаюць здольнасцю прыцягваць вільгаць. Пракрадаючыся ў тоўшчу рагавога пласта, яны мясцуюцца вакол клетак эпідэрмісу.

У гэтым выпадку замяшчаюцца кампаненты натуральнага ўзвільгатняльнага фактару: мачавіна, амінакіслоты (сярын, гліцын, аналін, пралін), піраглутамат натрыю (Na-PCA), малочная кіслата, гліцэрына, цукры, мікраэлементы. Гэта тыя кампаненты, якія вельмі неабходныя ў складзе звільгатняльных сродкаў.

Замяшчальная тэрапія натуральнымі ўзвільгатняльнымі фактарамі мае адкладзены, пралангаваны эфект і захоўваецца датуль, пакуль не адбудзецца злузванне таго эпідэрмісу, на які ўздзейнічалі гэтымі кампанентамі.

Гэтыя кампаненты паказаны ўсім пры кожных варыянтах сухасці ці абязводжвання скуры. Безумоўна, з улікам рэакцый індывідуальнай непераноснасці.

Ліпідазамяшчальная тэрапія дапускае нанясенне на скуру ліпідаў: цэрамідаў, халестэрыну, поліненасычаных тлустых кіслот. Даказана, што мясцовае ўжыванне гэтых ліпідаў паскарае аднаўленне ліпіднага бар'ера скуры.

Поліненасычаныя тлустыя кіслоты разрэджваюць мембрану. Пры іх дэфіцыце можна назіраць пачырваненне, сверб і лушчэнне скуры. Праблема ў тым, што недастаткова нанесці іх на скуру, гэтыя рэчывы павінны быць у рацыёне кожнага чалавека, таму што арганізм чалавека сам не ўмее іх сінтэзаваць.

Цэраміды ўшчыльняюць мембрану, ствараюць хімічныя сувязі з бялкамі, змацоўваючы ліпідны бар'ер, і ліпіднымі лускавінкамі.

Халестэрын, пры дэфіцыце якога развіваецца сухасць скуры, павялічвае клейкасць біялагічнай мембраны. Клеткі скуры могуць сінтэзаваць халестэрын самі, але таксама адбываецца захоп яго з крывацёку ў базальным пласце эпідэрмісу. Таму жывёльныя тлушчы ва ўмераных колькасцях у рацыёне таксама неабходныя.

По-добраму, ліпіды патрэбныя ўсім. Але толькі ў розных прапорцыях і ў розным выглядзе.

Баланс цэрамідаў, поліненасычаных тлустых кіслот і халестэрыну вельмі важны для падтрымання слушнай клейкасці ліпіднага бар'ера.

Да групы замяшчальнай тэрапіі таксама адносяць сквален і сквалан, не гледзячы на тое, што па сваёй сутнасці яны лічацца эмалентамі (агульная назва касметычных кампанентаў, якія аказваюць эфектыўнае звільгатненне і рэгенерацыю, не лекавыя сродкі). Тым не менш, гэта дружалюбныя кампаненты, якія дапамагаюць замясціць кампаненты ліпіднай мантыі.

Сквален – антыаксідант, які адносіцца да групы трытэрпенаў, гэта яго родніць з бэта-каратынам, вітамінам Е, каэнзімам Q10. Пры акнэ сінтэз сквалену падвышаны, таму сквален не падыходзіць для скуры з азнакамі акнэ. У іншых выпадках яго выкарыстоўваць можна. Але часта рэкамендуюць у складзе касметычных сродкаў шукаць не сквален, а сквалан.

Сквалан – гэта гідрагенізаваная формула сквалену, мяккі эмалент, які некамедагенны, і ў адрозненне ад сквалену не будзе правакаваць гіперпігментацыю.

Замяшчальная тэрапія, у цэлым, лічыцца дзейсным метадам. Яна не перашкаджае сінтэзу эпідэрмальных ліпідаў. Замяшчальная тэрапія падыходзіць для розных варыянтаў абязводжвання, ад маладой да ўзроставай скуры.

  • Аднаўленне эпідэрмальнага бар'ера

Якасна аднавіць эпідэрмальны бар'ер магчыма з дапамогай замяшчальнай тэрапіі, але толькі ў тым выпадку, калі ліпіды, амінакіслоты натуральнага звільгатняльнага фактару змешчаныя не ў звычайны крэм (эмульсія, масла ў вадзе), а ў так званую ламелярную эмульсію (MLE).

Эмульсія MLE – звільгатняльны сродак, які ствараецца па асаблівай тэхналогіі, таму яго вытворчасць патрабуе адмысловага абсталявання, і часта кампаніі, якія вырабляюць такія сродкі, спецыялізуюцца на вырабе вылучна ламелярных эмульсій.

Зазвычай, ламелярныя эмульсіі пазначаюць лацінскай абрэвіятурай MLE. Ламелярная эмульсія – касметычная форма, у якой кроплі масла аточаны водна-масленай фазай, якая ўяўляе сабою ліпідныя вадкакрысталічныя пласты, падзеленыя воднай праслойкай.

Увогуле, гэта складанаарганізаваная эмульсія, якая падобная да павуціння, у якім угразлі кроплі масла. Гэта вадкакрысталічная структура эмітуе біялагічную мембрану. Пры гэтым ліпіды, якія выкарыстоўваюцца пры вырабе такіх эмульсій, маюць высокую ступень зрастання з ліпідамі скуры. Дзякуючы гэтаму адбываецца аднаўленне паломак у эпідэрмальным бар'еры.

Як мезатэрапію выкарыстоўваюць для лячэння розных захворванняў?

Матэрыялы на сайце slushna.by носяць інфармацыйны характар і прызначаныя для адукацыйных мэтаў. Інфармацыя не павінна выкарыстоўвацца ў якасці медыцынскіх рэкамендацый. Ставіць дыягназ і прызначае лячэнне толькі ваш урач. Рэдакцыя сайта не нясе адказнасці за магчымыя негатыўныя наступствы, якія ўзніклі ў выніку выкарыстання інфармацыі, размешчанай на сайце slushna.by

0

Журналіст. У 2015 годзе скончыла Інстытут журналістыкі БДУ. Працавала ў часопісе "Маладосць" з 2015 па 2017 год. Была галоўным рэдактарам часопіса "Горад жанчын" 5 гадоў. Цікавіцца тэмамі культурна-асветніцкай тэматыкі, здароўя, харчавання.
Глядзіце таксама