Беленькі ды жвавенькі зайка Шустрык гуляў у пералеску напачатку сакавіка. Ён так упадабаў тыя мясціны, што ніколечкі не баяўся ні траскучых маразоў, ні злога ваўка, ні хітрай лісіцы, ні імклівага ды зоркага каршуна.
— Не бяда мне мароз, што пашчыпвае за нос, на душы маёй вясна, бо вакол мае сябры — елкі, сосны ды бярозы, што хаваюць ад ворагаў, ды суцяшаюць сваёй красой.
І бегае, скача сабе па пералеску, цешыцца снежнай радасці, бо днямі сарока навіну абвясціла на ўсё наваколле: вясна ідзе!
— І футра зімовае, такое зручнае і прыдатнае да зімовых бялюткіх прастораў, хутка давядзецца змяніць. А колькі шчэ спраў не паспеў зрабіць! – падумаў зайка Шустрык.
Нават сябры яго, дрэвы, упрыгожаныя зіхатліва-белымі снегавымі шапкамі і бухматым інеем, кіўнулі зайку ў знак згоды: маўляў, паспяшайся, дружа!
Ён імгненна стаў на лыжы, якія падараваў яму гаспадар таго апошняга дамка, што на рагу вёскі, каб зразаў сваімі востымі зубамі не маладыя саджанцы ў яго садзе, асінавай карою частаваўся, і панёсся насустрач гаманкому ветру. Ажно ў вушах яго чуйных стаяў прарэзлівы свіст.
Здаецца, каб хто ў той момант з’явіся пасярод дарогі, знёс бы. Мабыць хуткасць гуку была пераўзыйдзена. Сонца толькі паднялося, усміхнулася, нібы ўсцяшаючы зайку:
— Паспяшайся ўдосталь накатацца-накоўзацца на лыжах, а тое хутка пачну прыпякаць, што сняжок сённяшні ператворыцца ў ваду, якая народзіць напачатку маленькія ручайкі, пасля зажурчаць гаманкія рэкі і маўклівыя азёры, вызваліўшыя з-пад лядовага панцыру: разводдзе пачнецца.
— Дзякуй, сонейка! А сам порстка ўскочыў і як адштурхнецца лыжнымі палкамі, ажно белатварыя бярозкі, што ўзнесліся пад самае неба, сцішыліся: жадалі зайку Шустрыку мяккай пасадкі.
— Вось табе – і хітрун, і касы баязлівец – наш зайка! – перашэптваліся бярозкі.
Услед за Шустрыкам лічыць не злічыць беласнежных пушысцікаў неслася з абрывістай гары ў нізіну.
— Хутчэй, наперад, да ляснога азярка! – верашчаў Шустрык.
І вецер разносіў яго заклік – хут-чэ-э-э-й-й-й!
— Рыбу патрэбна ратаваць, а тое паморак можа здарыцца ад недахопу кіслароду!
Елкі ды сосны, алешнік ды кустоўі вербалозу падтрымлівалі зайкава – хут-чэ-э-э-й-й-й!
У адзін дух дамчаліся да азярка і ўбачылі зайкі тое, што ніколі раней не даводзілася: крыштальна-сіні лёд лізалі тысячы рыбіных язычкоў – вялікіх і маленькіх. І ў адзін голас прасілі роспачна:
— Шустрык, дай нам паветра! Кісларод заканчваецца! Без яго мы загінем! – чулася характэрнае «чмяканне».
Зайкі ўраз пабралі пешні ды як пачнуць прабіваць ў ледзяным пакрывале палонкі, толькі іскры лятуць серабрыстыя. Уміг да сотні палонак прабілі, да якіх пачала падплываць вялікая і малая рыба – карасі ды плоткі, акуні ды шчупакі, ліні ды язі. Яна няўтольна глытала свежае паветра і ў наваколлі чулася:
— Дзякуй, Шустрык!
— На зда-ро-вей-ка-а! – данеслася ў адказ.
А зайка Шустрык з сябрамі далей працягваў маленькія елачкі са снежнага палону вызваляць. Адзін, другі дотык зайцавых імклівых і спружыністых рук і – пасыпаліся долу срэбныя іскры-сняжынкі. Елачкі-нявесты ўзрадаваліся, дзякаваць пачалі зайку. Ён толькі і паспяваў ветла галавою хітнуць, а лыжы ўжо неслі яго крынічкі наведаць.
Раптам за спінай яго нехта адчайна ўскрыкнуў, за ім другі, трэці, і раздаваўся над узбярэжжам шматгалосы назольны крык:
Крук.. крук…крум! Скіда-а-й лыжы! Вясна ідзе-е!
— Пачакайце хвіліначку, хлопцы-гракі, зайка толькі крынічкі наведае і адразу схавае лыжы да наступнай зімы! – заступіліся-загаманілі дрэвы.
Шустрык падбег да крынічкі, абчысціў наледзь вакол адной, затым – другой, трэцяй... У апошняй умыў тварык свой крыштальнай вадзіцай, заспяваў:
К нам ідзе зноў вясна,
Скачуць зайкі да цямна.
Аж калышацца лужок:
Прыг ды скок, скок-скок!
Пачула зайкаву песеньку вавёрка Верка і пачала Шустрыка ў карагод запрашаць, ды вясну сустракаць.
Зайкі таксама прымкнулі да вясенняга карагоду, распусціўшы хвосцікі, то на дзвюх нагах, то па чарзе на правай і левай. І дрэвы ўсе шапочуць-пераклікаюцца, хлопаючы ў ладкі. А самая вяртлявая вавёрачка пачаставала зайкаў прыхаванай з восені моркаўкай.
Шустрык таксама не разгубіўся, падбег і кожнай вавёрачцы ўручыў па торбачцы арэхаў. Яны, ўдзячна звонка, цокнуўшы на развітанне, зніклі ў шатах купчастай вялізнай елкі.
А пушысцікі хутка і лоўка каталіся з горкі і радаваліся такому сяброўству. Асабліва весяліўся самы няўрымслівы і вёрткі, як мячык, зайка. Яны з радасці куляюцца, дурэюць, у снежкі б’юцца. Хто бабу снежную лепіць. Толькі доўгія вушкі з чорнымі кутасікамі паўсюдна тырчаць-шавеляцца. Ім весела!
Наваколле наступнага дня будзіў птушыны грай і ледзь улоўныя пералівы нябачных яшчэ ручаінак.
Так нечакана да Шустрыка прыйшла слава як пра надзейнага сябра.
