Яна недарэмна папярэджвала: гуляючы ў садку, ён паспеў ужо запэцкаць да колеру зямлі бялюткую сарочку, на якой была намалявана прыгожая жоўтая Жырафа. І калі мамка ласкава сармаціла свайго хлапчука, ён толькі бліскаў блакітнымі вочкамі і звяртаўся да яе з бясконцымі пытаннямі.
– Каб я ведаў, мамка, дзе жыве тая Жырафа, не запэцкаў бы.
– Ну і хітры ты ў мяне! Але адкажу на тваё пытанне. Жырафа – жвачная жывёла, а жыве яна ў далёкай Афрыцы. У саванах афрыканскіх.
– І ніколі не ласавалася чарнічным варэннем?!
– Ці не хочаш ты яе пачаставаць?!
Хлопчык толькі хітравата ўсміхнуўся, а як мамка адвярнулася – хуценька прапанаваў намаляванай Жырафе адну лыжачку чарнічнага варэння. Ён і не ўбачыў, як Жырафа ўсміхнулася, нават доўгай шыяй сваёй заматляла, маўляў, смачна. Але ж з камарыны нос той пачастунак…
Надышла ноч. На неба выкаціўся з-за зор сярпок маладога месячыка. Усе ў доме паснулі, толькі намаляваная Жырафа ніяк не магла задрамаць: ёй так карцела пакаштаваць чарніцаў, бо гарэзлівы яе гаспадар толькі абудзіў апетыт. Яна прыгадала размову маці хлопчыка пра мясціны, дзе збірала смачныя ягады. Значыць, ісці патрэбна толькі туды.
– Але напачатку неабходна выбрацца з сарочкі. Зараз паспрабую, – амаль услых прамовіла Жырафа і павольна пачала пакручваць шыяй.
Праз колькі такіх рухаў атрымалася дзірка, і яна паціху пачала прасоўваць галаву, шыю і ўсё астатняе.
Каб не бачыў на свае вочы, не паверыў бы, што так роўненька і акуратненька ўдалося ей выслабаніцца. Быццам узялі і выразалі яе з тае сарочкі! Жырафа спрытна скокнула на ражок стала, затым на акно і – ў сад. Перамахнула цераз дзядулеў плот і паімчала ў лес. Яна зрабіла яшчэ толькі некалькі скачкоў, як поруч з’явіўся яе сябар – сабачка Шарык. Ён прыветна замахаў хвастом, схіліў галаву, нібы разглядаючы яе, павітаўся:
– Прывітанне, экзатычная Жырафа!
– Прывітанне! Ты скажы мне, як хутчэй дабрацца да таго месца, дзе растуць смачныя і сакавітыя чарніцы?
Шарык параіў ёй кіравацца напрамкі цераз поле і лужок, а там лясная сцяжынка і прывядзе да той самай палянкі, дзе і растуць сакавітыя чарніцы. Ён і сам мог бы праводзіць Жырафу, але ноччу сцерагчы будынак гаспадара патрэбна.
Жырафа ўважліва слухала сабачку, каб нічога не пераблытаць. А як запомніла – хутка аказалася ў патрэбным месцы.
Дрэўцы стаялі, як заварожаныя, толькі зрэдку шапацелі-перамаўляліся сваімі зялёнымі галінкамі ды гонкімі вершалінамі. А навокал ягадніку – суцэльны бэзава-валошкавы дыван. Нахілілася Жырафа і пакаштавала колькі сініх ягадак.
– Дык вось з чаго робяць такое смачнае варэнне! – усклікнула яна.
А тут анекуль узяўся дзяцел-жаўна. Ён сеў на спіну Жырафе і сказаў:
– Так-так, у гэтым лесе самыя спелыя і смачныя ягады!
І ўшчыкнуў сваёй моцнай дзюбкаю Жырафу, ловячы няпрошаных мух на яе спіне. Аднак яна не адрэагавала, бо думала толькі аб адным.
– Сапраўды! Еш, колькі захочаш!
Жырафа працягвала нахіляцца і есці сакавітыя ягады.
Хутка развіднелася. Яна ўспомніла пра дом, маленькага хлопчыка-гарэзу Іллюшу і яго белую сарочку.
«Трэба спяшацца, – падумала Жырафа. – Часу зусім няма».
Яна зірнула на неба, а там месячык стаіць амаль над самымі вершалінамі стромкіх соснаў.
– Месячык ясны, месячык светлы! Аднясі мяне, калі ласка, да таго дому, дзе гасцюе хлопчык Іллюшка.
– Скачы хутчэй!
Жырафа разагналася, падскочыла вышэй за сосны ды елкі і зачапілася за ражок месячыка.
І месячык ясны панёс яе па небе.
– Ну вось ты і дома!
– Шчыры дзякуй табе, – адказала вясёлая Жырафа і паспяшалася ў сенцы, дзверы ў якія парупіўся адчыніць сабачка Шарык.
Маўляў, каб ніхто і не пачуў стуку клямкі.
У дзіцячым пакойчыку смачна пасопваў і бачыў прыгодніцкія сны маленькі хлопчык Іллюшык. Жырафа наўздзіў вёртка вярнулася на сваё месца, і ўсё стала па-ранейшаму: на крэсле вісела белая сарочка, на ёй намаляваная жоўтая Жырафа. Але толькі ўся яна была ў бэзава-сініх кроплях.
З тае прыгодніцкай ліпеньскай ночы чарніцы заўсёды пакідаюць на адзенні свае бэзава-сінія плямы.
Шкада, што маленькі хлопчык Іллюшык так і не пабачыў вясёлую Жырафу той чароўнай ноччу, бо ён тым часам ужо спаў і бачыў казачныя сны. І табе, мой юны дружа, пара класціся адпачываць, каб таксама ўбачыць светлую казачную гісторыю.
