Аляксандр Сакадынец – кандыдат медыцынскіх навук, дацэнт кафедры артадантыі БДМУ. Чытае курс лекцый як для беларусаў, так і для студэнтаў з іншых краін, якія навучаюцца на англійскай мове. У агульнай складанасці на клінічны прыём да ўрача трапляе некалькі тысяч чалавек у год.
– Аляксандр, як вы ўспрынялі перамогу?
– Для мяне яна стала нечаканай. Раней я ўдзельнічаў толькі ў навуковых спаборніцтвах. Падобны конкурс стаў цікавым вопытам. Мяне падтрымалі многія ўрачы з усёй Беларусі, студэнты. Гэта вельмі прыемна.
– У конкурсе вялікую ролю сыграў прэзентабельны знешні выгляд. Для вас важна добра выглядаць?
– Так. Стараюся выконваць хаця б самыя простыя рэкамендацыі: класціся спаць крыху раней і рана ўставаць, падтрымліваць водна-солевы баланс, харчавацца па магчымасці правільна. У гэтым мне пашанцавала, бо мая жонка як раз захапляецца нутрыцыялогіяй.
– Чаму выбралі медыцыну? Не расчараваліся ў прафесіі?
– Медыцына ў мяне на слыху з дзяцінства, а белы халат – ужо звычайнае штодзённае адзенне. Мае бацькі ўрачы. Мама – эпідэміёлаг, а бацька – псіхіятр. Я бачыў з ранніх гадоў, як пацыенты ставяцца да бацькоў. Ужо тады разумеў, што дапамагаць людзям – добрая справа.
Атрымаць дыплом не так цяжка: большасць студэнтаў гэта зробяць. Але стануць урачамі не ўсе. З гадамі разумееш, ці аказаўся гэты выбар памылкай. У маёй прафесіі важна пакліканне. Гэта не проста праца. Бо часта пацыенты прыходзяць не толькі за цялесным лячэннем. Яны ідуць да доктара як прыхаджане да святара: пачуць словы суцяшэння. Яны хочуць ведаць, што сітуацыя не такая дрэнная, што няма ніякай катастрофы, і што іншыя з такой жа праблемай цалкам нармальна жывуць.
Я лячу зубасківічныя анамаліі. Праз год-паўтара артадантычнага лячэння ўсмешкі пацыентаў становяцца прыгожымі, бліскучымі. Людзі задаволеныя. Ім здаецца, што іх сацыяльны статус цалкам змяніўся. На самай справе многае і ў галаве.
Нярэдка пацыенты, праз гады лячэння, што мы разам праводзім, змяняючы дугі, падкручваючы пласцінкі, становяцца добрымі знаёмымі і сябрамі. У нас завязваюцца цёплыя адносіны, людзі прыводзяць да нас ужо сваіх дзяцей, мужоў, жонак, прыяцеляў. Сустракаю пацыентаў дзесьці на агульных мерапрыемствах, канцэртах, часам у рэстаране. Вельмі прыемна, калі цябе пазнаюць, не саромеюцца, не хаваюць вочы, падыходзяць павітацца. Я ганаруся тым, што ўрач. Часта нам і самім патрэбен свой доктар. Хтосьці, з кім мы можам пагаварыць так, як пацыенты размаўляюць з намі.
– Выкладанне на замежнай мове абавязвае да бездакорнага валодання тэмай...
– Прафесія патрабуе пастаяннага ўдасканалення. Лекцыі і семінарскія заняткі – каласальная адказнасць. Бо тая інфармацыя, якую ты сёння даеш студэнтам, заўтра будзе выкарыстоўвацца імі на практыцы. Адказнасць вельмі вялікая. Артадантычная дапамога ўсё яшчэ ёсць не ва ўсіх рэгіёнах краіны. Наш універсітэт, у прыватнасці кафедра артадантыі, спрабуе вырашыць пытанне недахопу кадраў. Рыхтуем клінічных ардынатараў, якія затым раз'язджаюцца ва ўсе куткі нашай краіны і лечаць людзей на месцах.
Дзякуючы вопыту напісання кандыдацкай дысертацыі, у мяне ёсць навык сістэматызацыі вялікіх аб'ёмаў інфармацыі. Калі урач валодае замежнай мовай, шмат што можна вывучыць і з дапамогай інтэрнэту. Сёння таксама ёсць унікальная магчымасць наведваць семінары выбітных артадонтаў, якія прыязджаюць у Беларусь. Выкарыстоўваю ў сваёй практыцы і веды, якія атрымаў за мяжой падчас праслухоўвання семінараў топавых сусветных спецыялістаў.
Для спрашчэння жыцця ўрача маёй спецыяльнасці прыдуманыя новыя матэрыялы, брэкет-сістэмы і г. д. Але многія забыліся на асновы дыягностыкі, фізіялогіі, анатоміі сківічна-тварнай вобласці, якую таксама даводзіцца ўлічваць падчас лячэння.
У нас у краіне, ды і ва ўсім свеце, ідзе абуджэнне артадантыі. Яшчэ зусім нядаўна людзі саромеліся хадзіць з брэкетамі. Усе памятаюць знакаміты расійскі серыял з галоўнай гераіняй, якую пастаянна прымушалі бянтэжыцца. Цяпер насіць брэкеты прэстыжна. Чалавек такім спосабам дэманструе, што ён клапоціцца пра сваё здароўе, хоча ўсміхацца прыгожа, а таксама гэта паказчык фінансавага дабрабыту. Для некаторых гэта важна.
– Калегі распавядаюць, што да вас можна сапраўды звярнуцца па дапамогу ў любы час, дзе б вы ні знаходзіліся.
– Вельмі складана скарыстацца парадамі псіхолагаў, якія кажуць пра тое, што працу неабходна пакідаць на працы. Часта паездка на адпачынак выглядае так: я сяджу дзесьці ў лобі, дзе ёсць Wi-Fi, і вяду ліставанне з пацыентамі або апісваю рэнтгеналагічныя здымкі, што дасылаюць іншыя ўрачы, гляджу дыягнастычныя мадэлі. Разумею, што адымаю гэты час у сваёй сям'і. Мяне ніхто не прымушае адказваць, я мог бы проста адключыць тэлефон і на час забыць пра ўсё. Але не дазваляю сабе такога. Таму што, напэўна, не хацеў бы, каб нехта гэтак жа паступіў са мной.
Не люблю невуцтва, няшчырасць, хітрасць. Гэта такія моманты, якімі я нават пагарджаю.
– Што дорыць вам радасць, натхняе акрамя працы?
– Мне падабаецца слухаць класіку, джаз, чылаўт, хіп хоп. 4-гадовы сын любіць рок. Таму зараз мы ўсёй сям'ёй знаёмімся з творчасцю яго любімай групы Deep Purple.
Я люблю прыгожых людзей. І мы робім іх яшчэ прыгажэй. Ад гэтага становіцца радасна. Натхняюць шчаслівыя гарманічныя сямейныя пары. Калі я бачу маладую, а яшчэ лепш, сталую пару, гэта прымушае думаць пра светлую будучыню ў старасці.
– Ці верыце ў каханне?
– Абавязкова. У каханне і ў сям'ю. Розныя перыяды бываюць. Думаю, што тыя людзі, якія кажуць, што сям'я не патрабуе працы, хітруюць. Гэта праца. Неабходна пастаянна з чымсьці мірыцца, дзесьці прамаўчаць або, наадварот, сказаць словы падзякі і любові. Хоць часам лічаць: «Калі ты блізкі чалавек, дык вось усё зразумела. Навошта казаць?» Я не згодны.
– Як «гарачаму доктару» жывецца сярод цудоўных дам?
– Шмат хто кажа маёй жонцы: «Ён жа выкладае. Вакол шмат прыгожых студэнтак, пацыентак». Калі чалавек нешта хоча зрабіць, то яму спакусы і нагоды не патрэбныя. Усё ў сэрцы і галаве. Сям'я – гэта сям'я, праца – гэта праца. Трэба адказваць за свае словы і быць адданым. У першую чаргу, самому сабе.
Пра тое, як гэта быць жонкай «спякотнага доктара» і пра рэакцыю калегаў Аляксандра глядзіце ў нашым відэа.
Фота – Алеся Лазарава.
